Pleteršnikov Slovensko-nemški slovar
r (60.201-60.300)
-
kobȃlj, adv. = okobalo, rittlings, Cig., Jan.; tudi: kóbalj, M.; — pogl. okobalo.
-
kobálja, f. 1) die ausgespreizten Schenkel des Menschen, C., Gor.- M.; v kobalji, rittlings, Zora; — die Häckse, Kr.- Valj. (Rad); med kobaljami = med nogami, Gor.; — 2) zweischenkliger Ast, der Zwiesel, zweischenkliges Holz, Cig., Jan., C., Gor.- M.; v kobalji je začel gniti hrast, Gor.
-
kobáljast, adj. zwieselig, zweizackig, Cig., Jan., Gor.- M.
-
kobáljati, -am, vb. impf. mühsam fortbewegen, C.; — k. se, sich mühsam fortbewegen, C.; — sich mühsam durchbringen, Cig.; — prim. kobaliti.
-
kōbalt, m. neka kovina, das Kobalt, Cig., Jan., Cig. (T.).
-
kobaltīn, m. das Kobaltin, Cig. (T.).
-
kōbaltov, adj. Kobalt-, Cig., Jan., Cig. (T.); k. cvet, die Kobaltblume, Jan.; kobaltova zmes, die Kobaltspeise, Cig. (T.); kobaltovo modrilo, das Kobaltblau, Cig. (T.).
-
kōbaltovəc, -vca, m. der Kobaltglanz, Cig., Jan.
-
kōbaltovica, f. die Kobalterde, Cig.
-
kobaltovı̑t, adj. kobalthältig, Cig.
-
kóbəc, -bca, m. = skobec, der Sperber, Kras- Mik., Štrek.
-
kobẹ̑cati se, -am se, vb. impf. = kobaciti se, Dol.- Mik. (Et.).
-
1. kóbəł, -bla, m., Cig., Jan., C., Trub., Ravn., BlKr., pogl. kabel, kebel.
-
2. kóbəł, -bla, m. ein Früchtenbüschel: z. B. von Kirschen, KrGora- DSv., Gor.; prim. kobul.
-
kobı̑ł, m. = kobilar, C.
-
kobíla, f. 1) die Stute; čistokrvna k., die Vollblutstute, Cig., Jan.; — psovka nerodnemu človeku; — 2) ein Gestell oder Gerüst mit drei oder vier Füßen, der Bock: die Bohrbank, die Falzbank, die Schneidebank, der Reifstuhl u. dgl., Cig.; klado na kobilo položiti (kadar drva žagajo), Levst. (Zb. sp.), Dol.; der Fügebock, Jan.; hölzerner Aufladebock, Z.; der Dengelstuhl: = stol s klepalom (babico), Levst. (Rok.); — 3) das Brückenjoch, Cig., Jan., Cig. (T.), C., Nov.; der Sattel (in den Hüttenwerken), Cig.; — großer umgestürzter Fels, C.; — 4) der Zwiesel, Cig.; — 5) dürrer Weinrebenast, der Weinrebenknorren, vzhŠt., ogr.- C.; — der Tucker bei der Rebe = šparon, konjič, C.; — 6) = mrzlica, das Fieber, Cig., C.; — 7) siva k., = kobilar, der Pirol (oriolus galbula), Kras- Erj. (Torb.).
-
kobílica, f. dem. kobila; 1) das Stütchen; — 2) die Heuschrecke; zelena k., die grüne Laubheuschrecke oder das grüne Heupferdchen (locusta viridissima), Erj. (Ž.); k. selka, die Zug- oder Wanderheuschrecke (acridium migratorium), Erj. (Ž.), = k. selivka, Cig.; — k. ropotulja, die Klapperheuschrecke, Cig.; — 3) = kobila, der Holzbock, Cig.; — der Dengelstuhl, Cig.; — stol, na katerem stoji žehtnjak, Dol.; — 4) der Saitensteg, der Geigensattel, Mur., Cig., Jan., Zilj.- Jarn. (Rok.), C., Dol.; — 5) das Spinnwirbelhäkchen, SlGor.- C., Vrt., Dol.; pretikati kobilico na perotih, Jurč.; — 6) der Heftelhaken, Cig., Jan., C.; — 7) der oberste (meist lederne) Theil der Peitsche, Mur.; — der erste Ansatz beim Netzgeflecht, Z.; — 8) das Gabelbein ( zool., furcula), Cig. (T.); — der Astwinkel, Šol.; — die Scheidewand in der Nuss, Dict.; — der Strahl des Pferdehufes, Dol.; — 9) das Fieber, Guts., Zilj.- Jarn. (Rok.); ( prim. kobila 6)).
-
kobíličast, adj. heuschreckenförmig; kobiličasti rak = kobiličar 3), Cig.
-
kobíličica, f. dem. kobilica; — die Heftel, Cig.
-
kobíličji, adj. Heuschrecken-: k. skok, Telov.
-
kobílička, f. dem. kobilica.
-
kobilína, f. das Stutenfleisch, Vrt.
-
kobilíšče, n. das Gestüte, Jan.
-
kobíliti, -ı̑lim, vb. impf. 1) die Füße ausspreizend steigen: kobilil je po vseh štirih črez meje in plotove, Andr.; tudi: k. se: k. se na voz, Dol.; — 2) = žrebiti se, Mur.
-
kobı̑lje, n. coll. Weinrebenknorren, Weinrebenäste, C.; — prim. kobila 5).
-
kobíljevəc, -vca, m. der Brantwein aus Stutenmilch, C., M.
-
kobı̑lji, adj. Stuten-; kobilje mleko.
-
kobı̑łsa, f. psovka nerodni ženski, Gor.
-
kobji, adj. = koblji, Poh.
-
kóbljak, m. der Pferdekoth, Kor.
-
kóblji, adj. Ross-, Jarn., Mariborska ok.- C., Trst. (Let.); koblja muha, die Rossfliege, Jarn.; koblji kumič, koblja kumena, der Rosskümmel, C.
-
kǫ́bniti, kǫ̑bnem, vb. pf. hereinbrechen: sodni dan če na nje kobniti, Krelj- Mik.; zdajci kobne strašna nevihta, Vrt.
-
kobȗł, m. die Dolde, Cig., Jan., Cig. (T.), Tuš. (B.); nepravi kobul, die Trugdolde, Cig.
-
kobúla, f. = kobul, Cig.; bezgova k., die Holundertraube, Cig.
-
kobúlast, adj. doldig, doldenartig, Cig., Jan.
-
kobȗłčək, -čka, m. dem. kobulec; k. črešenj, ein Büschel Kirschen, Cig., C.
-
kobȗłəc, -łca, m. die Dolde, Ravn.- Cig., Jan.
-
kobúlica, f. 1) dem. kobula, die Dolde, Jan.; — der Knoblauch-, Zwiebel- oder Mohnkopf, Z.; — der Schädel, C., Z.; — kobulíca, der entkernte Maiskolben, Sv. Peter (Goriš.)- Erj. (Torb.); — der Pfirsich- oder Marillenkern, Gorica- Erj. (Torb.); — 2) das Täschelkraut (thlaspi), Cig., Nov., Medv. (Rok.).
-
kobȗłnat, adj. doldig, Cig.
-
kobȗłnica, f. die Doldenpflanze, Cig., Jan., Cig. (T.), C., Tuš. (B.).
-
kòc, kóca, m. die Kotze, die Haardecke; — prim. stvn. chozzo, bav. der kotzen, Levst. (Rok.).
-
kóca, f. = koc, Mur.
-
kǫ́cast, adj. zottig, rauhhaarig.
-
kocáti, -ȃm, vb. impf. 1) in großen Flocken fallen: sneg koca, Dol.; — 2) zotteln, schwerfällig gehen, Cig.
-
kǫ̑ce, -eta, n. = kocek, Solkan- Erj. (Torb.).
-
kǫ̑cej, m. = kocek, Z.
-
kǫ̑cək, -cka, m. junges Schweinchen, Kras- Erj. (Torb.).
-
kócəł, -cla, m. entkernter Maiskolben, Ip.- Erj. (Torb.); — prim. 1. kocelj.
-
1. kǫ́cəlj, -clja, m. 1) der Krauskopf, Kras- Erj. (Torb.); — zottiger Hund, C.; — ein rauhhaariges Kleid, ein Pelz, C.; — entkernter Maiskolben, Rihenberk ( Goriš.)- Erj. (Torb.); — 2) die Haarzotte, C., Kras- Erj. (Torb.).
-
2. kocę̑lj, m. die Bleihe (cyprinus brama), ("kocél") Frey. (F.); bodeči k., der Dornbrassen, Cig.
-
kocẹ̑n, m. der Kohl- oder Krautstengel; — der Kürbisstengel, Mur., C.; vsaka buča za svoj kocen drži, BlKr.- DSv.; — entkernter Maiskolben, C.
-
kocẹnẹ́ti, -ím, vb. impf. starr sein ( z. B. vor Kälte), Jan., C.; vse škriplje pod nogami in koceni, Zora; mraz je, da vse koceni, Z.
-
kócənj, -cnja, m. die Schneeflocke, Cig.
-
kocẹ̑nje, n. coll. die Krautstengel; — kocẹnjè, ogr.- Valj. (Rad).
-
kocẹ̑njiče, n. dem. kocenje; kleine Krautstengel, Valj. (Rad).
-
kocína, f. das einzelne dickere und längere Haar am menschlichen Leibe, mit Ausnahme des Kopfes, oder am thierischen Körper; — das Haar an Pflanzen, Jan.
-
kocínast, adj. haarig, zottig.
-
kocinàt, -áta, adj. = kocinast, Jan. (H.).
-
kocínica, f. dem. kocina.
-
kocı̑nje, n. coll. = kocine; — kocinje na rastlinah, Trst. (Let.).
-
kocı̑nka, f. kozje ime, Baška dol.- Erj. (Torb.).
-
1. kǫ̑cka, f. der Würfel, Habd., Cig., Jan., Cel. (Geom.); kocke igrati, Cig., Jan.; kocke metati, C.; — der Cubus, Cig. (T.); — das Würfelbein ( zool.), Cig. (T.); — prim. češ., polj. kostka.
-
2. kǫ̑cka, f. = svinjka, Ponikve- Erj. (Torb.); — prim. kocek.
-
kǫ̑ckanje, n. das Würfelspiel, Cig.
-
kǫ̑ckast, adj. würfelförmig, Cig., Jan., Cig. (T.); — cubisch, Cig. (T.); kockasto zlato, hexaedrisches Gold, Cig. (T.).
-
kockáš, m. der Würfelspieler, Habd.- Mik., ogr.- C.
-
1. kǫ̑ckati, -am, vb. impf. würfeln, Cig.
-
2. kǫ̑ckati, -am, vb. impf. = svinjko igrati, Ponikve- Erj. (Torb.).
-
kǫ̑ckov, adj. cubisch, Jan. (H.).
-
kockovȃnje, n. die Cubatur, die Cubierung, Cig. (T.).
-
kockováti, -ȗjem, vb. impf. 1) cubieren ( math.), Cig. (T.); — 2) kockovan pod, gewürfelter Boden, Cig.
-
kǫ̑ckovəc, -vca, m. das Würfelerz, C.
-
kǫ̑ckovən, -vna, adj. tessularisch, Cig. (T.); — cubisch: kockovni koren, die Cubikwurzel, Cig. (T.).
-
kǫ̑cman, m. ein Thier mit zottigem Haar, M.
-
kocmína, f. = kosmina, Hip.- C.
-
kocmı̑nje, n. = kosminje, Hip.- C.
-
kocmǫ̑vəc, -vca, m. = mah, das Moos, Mur., Vest., vzhŠt.
-
kocmovína, f. coll. Moos, C.
-
kocmǫ̑vje, n. coll. Moos, Mur., C.; S kocmovjem ladjo pšem, Danj. (Posv. p.).
-
kǫ̑cna, f. eine Kette, um das Vieh an die Krippe zu binden, V.-Cig., M., Kr.- Valj. (Rad).
-
kócnja, f. große Schneeflocke, Zora.
-
kócnjast, adj. flockig, Jan. (H.).
-
kocnjáti, -ȃm, vb. impf. 1) bei den Haaren ziehen, zausen, Cig., M.; — 2) flocken, Cig., Jan.; kocnja, es schneit in großen Flocken, Cig., Svet. (Rok.); — 3) einherzotteln: poleg njega je kocnjal velik kosmat pes, Bes.
-
kǫ́coha, f. kozje ime, Tolm.- Erj. (Torb.).
-
koconòg, -nǫ́ga, adj. federfüßig, Cig.
-
koconǫ́gast, adj. = koconog, Cig.
-
koč, m. 1) ein mit Brettern abgesonderter Raum ( z. B. im Stalle, für ein Kalb, für ein Mastvieh), V.-Cig., Gor.- UčT.; — 2) der Schafstall, KrGora; — eine Nothhütte, Svet. (Rok.); — menda nam. kotič; prim. 2. kotec.
-
1. kǫ́ča, f. die Bauernhütte, ärmliche Wohnhütte.
-
2. kóča, f. = buča, der Kürbis (cucurbita), Goriška ok.- Erj. (Torb.); — prim. it. cocuzza, Kürbis (?).
-
3. kǫ́ča, f. das Schwein, Gor.; — prim. kocek.
-
kočàn, -ána, m. der Bewohner einer Bauernhütte, Z., Zora.
-
kočȃnjək, -njka, m. eine elende Bauernhütte, jvzhŠt.
-
kǫ̑čej, m. das Ferkel, Guts., Mur., Cig., Jan., C., UčT.
-
kočemȃjka, * f. kurzes, weibliches Oberkleid; — prim. kačomajka.
-
kočénje, n. das Werfen von Jungen, Cig.
-
kočeváti, -ȗjem, vb. impf. ein Nomadenleben führen, nomadisieren, kočujoč, nomadisch, Cig., Jan., Cig. (T.), C., Raič (Slov.), SlN.; — po rus.
-
kočevȃvəc, -vca, m. der Nomade, Cig., Jan.
-
kočevȃvski, adj. nomadisch, Cig.
-
kočevník, m. der Nomade, Jan., Šol.
-
kǫ́čica, f. dem. koča, das Bauernhüttchen.
59.701 59.801 59.901 60.001 60.101 60.201 60.301 60.401 60.501 60.601
Nova poizvedba
Pripombe
Na vrh strani