Pleteršnikov Slovensko-nemški slovar
gib (283)
-
gı̑b, m. 1) die Regung, die Bewegung, Mur., Cig. (T.); gib zraka se veter zove, ogr.- Valj. (Rad); — die Geberde, Slom.- C.; — 2) die Biegung, der Bug, Cig., Mik.; zidni gibi, Danj. (Posv. p.); — 3) = zgib, das Gelenk, Pohl., Mur.
-
gíba, f. 1) = gib 1), C.; — 2) = guba, Cig., Jan., Mik., jvzhŠt.
-
gibáłən, -łna, adj. bewegend, Cig., nk.; gibalna moč, Cig.
-
gíbałnica, f. die Rege am Vogelherde, C.
-
gibálọ, n. der Bewegungsapparat, das Triebwerk, der Motor, Cig., Jan., Cig. (T.), DZ.; elektromagnetno g., Sen. (Fiz.); — gibala, die Bewegungsorgane, Cig. (T.); gíbala, Erj. (Som.); — pren. narodnostna ideja, najmočnejše gibalo in gonilo sedanjega veka, Str.
-
gibánəc, -nca, m. die Falte, der Bug, jvzhŠt.
-
gibánica, f. eine Art Kuchen (razblinjeno testo, s sirom in drugimi rečmi debelo namazano in potem zavihano), Cig., Jan., vzhŠt.; — prim. Pjk. (Črt. 60.).
-
gibáničar, -rja, m. kdor gibanice peče, Cig.
-
gibáničnik, m. jerbas za gibanice, SlGor.- C.
-
gibáničnjak, m. = gibaničnik, C., Z.
-
gíbanje, n. die Regung, die Bewegung; pojemalno, pospeševano g., verzögerte, beschleunigte Bewegung, Sen. (Fiz.); valovito g., die Wellenbewegung, Jan.; odsevno g., die Reflexbewegung, Erj. (Som.); — narodno g., die nationale Bewegung, nk.; dušno g., die Regungen der Seele, Cig., Jap.- C.
-
gibár, -rja, m. 1) der Beweger, der Motor, ogr.- Valj. (Rad); — 2) der Finnwal (balenoptera), Erj. (Z.).
-
gíbast, adj. doppelt, gefüllt, vielblättrig (o cvetlicah), SlGor.- C.
-
gibàt, -áta, adj. = gibast, C., Ščav.
-
gíbati, -bam, -bljem, vb. impf. ad geniti; 1) regen, bewegen; s prstom, z roko, z nogo g., den Finger, die Hand, den Fuß bewegen; z jezikom gibati, züngeln, Cig.; — sich bewegen; dokler še gibljem, Z.; komaj je mogel gibati, Jsvkr.; — g. se, sich bewegen; most se giblje, die Brücke wankt; vse se giblje, alles ist rege; — 2) crepieren, ogr.- C.
-
gíbčən, -čna, adj. leicht beweglich, gelenksam; rührig; na stare dni človek ni več tako gibčen; ima gibčne prste za spletanje las, jvzhŠt.
-
gíbčnost, f. die Beweglichkeit, die Gelenksamkeit.
-
gı̑bəc, -bca, m. die Bewegung, Kos.- C.
-
gı̑bək, -bka, m. der Augenblick, C.
-
gíbək, -bka, adj. 1) leicht beweglich, gelenksam, Cig., Jan., M.; gibek in šibek, Vrt.; Metulj po cvetju gibka ziblje krila, Zv.; — g. jezik, biegsame Sprache, Cig. (T.); — 2) geneigt: na zlo g., zum Bösen geneigt, ogr.- C.
-
gíbən, -bna, adj. Bewegungs-: gibni živci, die Bewegungsnerven, Cig. (T.).
-
gibežljìv, -íva, adj. = gibčen, Fr.- C.
-
gíbica, f. dem. giba, das Fältchen, Mur., Jan.
-
gíbičast, adj. voll kleiner Falten, Mur.
-
gíbičən, -čna, adj., Dict., vzhŠt., pogl. gibčen.
-
gíbiti, -im, vb. impf. falten, Blc.-C., vzhŠt.- Vest.
-
gíbkost, f. = gibčnost, Cig., Jan., Cig. (T.).
-
gı̑bljaj, m. die einmalige Regung, die Bewegung, Cig., Jan., Cig. (T.), M., C.; — pren. gibljaji v srcu, Jurč.
-
gibljìv, -íva, adj. beweglich, Mur., Cig. (T.); — hurtig, flink, Hal.- C.
-
gibljívost, f. die Beweglichkeit, Mur., Cig. (T.).
-
gı̑bnik, m. der Bewegungsnerv, Cig. (T.).
-
giboglèd, -glę́da, m. das Stroboskop, das Thaumatrop, Cig. (T.).
-
gībon, m. neka opica: der Gibon (hylobates), Erj. (Z.).
-
brezgíbən, -bna, adj. bewegungslos, Cig.
-
brezgíbnost, f. die Bewegungslosigkeit, Cig.
-
izgíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad izginiti, Zora; — stsl.; prim. izginjati.
-
izogìb, -gíba, m. das Ausweichen: znamenje izogiba, das Ausweichsignal, DZ.
-
izogíbati se, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad izogniti se; ausweichen; i. se koga (česa), jemanden (etwas) meiden, fliehen.
-
izogı̑bək, -bka, m. etwas, dem man ausweichen muss: stal je po cele ure poleg biljarda ali poleg kvartne mize, igralcem napotje, točajem izogibek, Jurč.
-
izogíbən, -bna, adj. 1) das Ausweichen betreffend: izogı̑bno znamenje, das Ausweichsignal, DZ.; — 2) ausweichend: i. odgovor, Cig. (T.); — 3) vermeidlich, Jan. (H.).
-
nagìb, -gíba, m. 1) die Beugung, die Neigung, Cig.; — 2) der Antrieb, der Impuls, das Motiv, Mur., Cig., Jan., Cig. (T.), nk.; po nagibu sv. duha, Ravn.; nagibi razsodbe, razsodilni nagibi, die Entscheidungsgründe, DZ.; — = nagnjenost, die Neigung ( fig.), Mur., (nágib) ogr.- Valj. (Rad).
-
nagı̑ba, f. der Anbug, C.
-
nagibáłən, -ałna, adj. anregend, Cig.
-
nagibálọ, n. moralno n., die moralische Triebfeder, Cig. (T.).
-
nagíbanje, n. 1) das Neigen; — 2) die Lenkung des Willens, Cig.; die Anleitung, C.; zdravo nagibanje ino svetovanje sv. duha, Krelj.
-
nagíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad nagniti; 1) neigen; n. glavo, Cig.; kupico n., das Glas öfters an den Mund ansetzen, Mur.; n. se, sich neigen; k jami se n., Trub.; n. se na polom, zum Zusammensturz sich neigen, ZgD.; — n. se na kislo, säuerlich werden, C.; n. se na rdeče, ins Rothe übergehen, C.; — 2) zu bestimmen o. zu bewegen suchen, anleiten, Cig., Dalm., nk.; ne nagiblji mojega srca na kaj hudega, Dalm.; naša srca k sebi nagiblje, Dalm.; — 3) ein wenig biegen, ankrümmen, Cig.; — 4) koso n., die Sense schärfen, Temljine ( Tolm.)- Štrek. (LjZv.); ( prim. nagnilo).
-
nagibȃvəc, -vca, m. der Lenker: sv. Duh je nagibavec naše volje, C.
-
nagı̑bək, -bka, m. 1) die Neigung ( z. B. der Magnetnadel), C., V.-Cig.; — 2) der Antrieb, der Beweggrund, das Motiv, Cig., Jan., M.
-
nagíbən, -bna, adj. Neigungs-, Inclinations-: nagı̑bni kot, der Inclinationswinkel, Jan., Jes.
-
nagı̑bljaj, m. der Impuls, der Beweggrund, das Motiv, Cig., Jan., C., M.
-
nagibováłən, -łna, adj. bestimmend, Cig.
-
nagibováti, -ȗjem, vb. impf. = nagibati, Z., (nagibljevati, Trub.).
-
negíbčən, -čna, adj. ungelenk, ungeschmeidig.
-
negíbčnost, f. die Ungelenkigkeit.
-
negíbək, -bka, adj. unbiegsam, Jan., Cig. (T.).
-
negíbən, -bna, adj. unbeweglich, Cig. (T.).
-
negibljìv, -íva, adj. unbeweglich, Guts., Cig., Jan.
-
negibljívost, f. die Unbeweglichkeit, Cig.
-
neizogíbən, -bna, adj. unausweichlich, Cig. (T.), nk.
-
neogíbən, -bna, adj. unausweichlich, unumgänglich, unvermeidlich, Cig., Jan., nk.; neogibno potreben, unumgänglich nothwendig, unerlässlich, Cig., Jan., nk.
-
neogíbnost, f. die Unumgänglichkeit, die Unvermeidlichkeit, Cig., nk.
-
nepregíbən, -bna, adj. unabänderlich, indeclinabel ( gramm.), Jan.
-
neugíbčən, -čna, adj. unbiegsam, Cig. (T.), Žnid.
-
neugíbək, -bka, adj. unbiegsam, ogr.- C.
-
neugíbən, -bna, adj. unbiegsam, ogr.- C.
-
neugíbkost, f. die Unbiegsamkeit, ogr.- C.
-
neugíbnost, f. die Unbiegsamkeit, ogr.- C.
-
ogìb, -gíba, m. 1) die Beugung, ( phys.): o. svetlobe, valov, Cig. (T.); — 2) das Ausweichen, die Vermeidung, Cig., Jan., M.; — 3) oni del telesa, kjer se človek pripogiblje: pokošeno žito v ogib stiska in v snope veže, Jurč.
-
ogı̑ba, f. 1) das Ausweichen, C.; — 2) die Weiche (auf der Eisenbahn), DZ.
-
ogibalíšče, n. der Ausweichungsplatz, DZ., Levst. (Cest.); — die Weiche (an der Eisenbahn), Cig. (T.).
-
ogíbanje, n. das Ausweichen, die Vermeidung, das Meiden.
-
ogíbati, -gı̑bam, -bljem, I. vb. impf. ad ogniti; 1) beugen ( phys.), Cig. (T.); — 2) o. se koga, česa (komu, čemu), ausweichen, meiden, žena se moža ogiblje; pijancem na cesti se o.; o. se hudih tovaršij, Mik.; — II. ogíbati, -bam, -bljem, vb. pf. rege machen, Cig.
-
ogı̑bək, -bka, m. die Ausweichung, Fr.- C.
-
ogíbən, -bna, adj. 1) ausweichend, evasiv: o. odgovor, Cig. (T.); — 2) vermeidbar, Cig.
-
ogibljìv, -íva, adj. 1) ausweichend, evasiv, Cig. (T.); — 2) = ogiben 2), Mur., Cig.
-
podgíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad podgeniti; einbiegen, Z.; einschlagen (beim Nähen), Cig.
-
podgı̑bək, -bka, m. der Einschlag (beim Nähen), Cig., Jan.
-
podpogíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad podpogniti; unterbiegen, Cig.
-
pogı̑b, * m. pobočni ali postranski p., die Seitenwendung, Šol.; — morski pogibi, die Gezeiten, Jan. (H.).
-
pogı̑ba, f. der Untergang, das Verderben, C.
-
pogíbanje, n. das Zugrundegehen; — das Hinsiechen, C.
-
1. pogíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad poginiti; im Zugrundegehen, im Untergange begriffen sein, in Gefahr sein, C., Mik., Vest., Nov.- C.; krščanska vera pogiba in se zatira, Krelj; od lakote p., LjZv.; Vstani, otmi nas, Gospod, pogibljemo, Str.
-
2. pogíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad pogniti; = pripogibati: drevje se jima je na stran pogibalo, Npr.- Kres.
-
pogibávati, -am, vb. impf. = 1. pogibati, zugrunde gehen, C.
-
pogı̑bẹł, -li, f. 1) der Untergang, das Verderben, C., ogr.- Mik.; — 2) die Gefahr, Jan., C., Habd.- Mik., DZ., Jurč.; njegov život je bil na pogibeli, Krelj; (piše se tudi: pogibelj).
-
pògı̑bẹłn, -łna, adj. verderblich, schädlich, Cig. (T.), C., M.; gefährlich, Jan.; p. čas, Krelj.
-
pogı̑bẹłnost, f. die Verderblichkeit, die Gefährlichkeit, C., ogr.- Let.
-
pogíbniti, -gı̑bnem, vb. pf. = poginiti, Mur., ogr.- C.
-
pogibovȃnje, n. das Geberdenspiel, Cig. (T.).
-
pregìb, -gíba, m. 1) das Biegen, die Biegung, Cig.; — 2) die Regung, M.; — 3) der Bug, die Beuge, Cig., Jan., Cig. (T.); kot pregiba, der Biegungswinkel, Cig. (T.); — 4) das Gelenk, Mur.; v pregibih, in den Gelenken, Z.; bes. der Kniebug, C.; črevlji do pregiba, Jurč.; petni p., die Fußbeuge, h. t.- Cig. (T.); — 5) die Einbiegung, Cig. (T.); die Falte, Mik.; — die Lage (bei der zusammengelegten Leinwand), C.; — 6) = pregiba, Cig.
-
pregı̑b, f. = pregib m. 4), der Kniebug: segati do pregibi, Navr. (Let.).
-
pregı̑ba, f. die Flexion ( gramm.), Zora.
-
pregibáłən, -łna, adj. 1) beweglich, Jan. (H.); — 2) flectierend: pregibȃłni jezik, die Flexionssprache, Cig. (T.), Jes.
-
pregibálọ, n. das Gelenk, C.
-
pregíbanje, n. das Beugen; — das Umbiegen; — die Flexion ( gramm.), Cig., nk.
-
pregíbati, -gı̑bam, -bljem, vb. impf. ad pregeniti, pregniti; 1) biegen, Cig. (T.); — p. se, sich beugen, Cig.; — biegend in Falten legen, falzen, liste p., den Rand bei den Blättern brechen, Cig.; — 2) (die Glieder des Körpers) regen, bewegen; p. se, sich regen; — 3) beugen, flectieren ( gramm.), Cig., Jan., C., nk.
-
pregibȃvəc, -vca, m. der Falzer, Jan.
-
pregı̑bək, -bka, m. 1) die Biegung, Jan.; — die Einbiegung, Jan.; — 2) der Bug, C.; — 3) die Bewegung, die Regung, C.; — 4) das Gelenk, C.
-
pregíbən, -bna, adj. 1) gelenkig, C.; — 2) flectierbar ( gramm.), Jan., nk.
-
pregı̑bica, f. dem. pregiba; das Gelenk, C.; — bes. die Kniebeuge: v pregibicah me bolijo noge, BlKr.
1 101 201
Nova poizvedba
Pripombe
Na vrh strani